In 2006 werd ik door mijn patiënten wakker geschud. Figuurlijk dan. Wat mij verteld werd op mijn vakgebied, behandelingen met doelgerichte en immunotherapieën bij kanker, bleek niet te kloppen. En het ergste was: mijn patiënten hadden daar last van!”
Mijn patiënten bleken teleurgesteld in mij, omdat de bijwerkingen voor hen ondragelijk bleken te zijn: duizenden pukkels met pus over het hele lijf, diepe en bloedende scheuren in de huid, blaren op de voetzolen, stijve vingers, extreem lange en krullende wimpers die in elkaar haken waardoor de ogen niet meer open kunnen. Mijn voorlichting klopte niet! Ik had het gevoel dat ik mijn patiënten in de steek had gelaten. Dat wilde ik rechtzetten. En dat deed ik.
Ik ging op zoek naar effectieve behandelopties, maar die bleken niet te bestaan. Niet in de literatuur, in klinische lessen op (inter-) nationale congressen. Overal werden maar oppervlakkig behandelsuggesties aangedragen die nauwelijks of helemaal niet bleken te werken. Ik werd mij er bewust van dat in de oncologische zorgverlening een veelvoud aan specialisten bestaat, terwijl van een van de meest basale, bijwerkingen van kanker medicatie, niet eens een curriculum of opleiding bestond en tot op heden niet bestaat. Niet in Nederland en ook niet daarbuiten.
Ik ging zelf op zoek. Samen met mijn patiënten. Diepgaande gesprekken veilig bij hun thuis. Na veel trial en error kwam ik erachter dat de bijwerkingen van de doelgerichte kankermedicatie wel degelijk behandelbaar zijn. Des te eerder ze behandeld worden, des te makkelijker en sneller zij onder controle gebracht kunnen worden, waardoor patiënten hun behandeling kunnen voltooien zoals gepland. Wat een opluchting!
